بافرها و اهمیت استفاده آن‌ها در جیره نشخوار کنندگان

بافرها 

و اهمیت استفاده آن‌ها در جیره نشخوار کنندگان نشخوارکنندگان سیستم پیچیده ای برای تهیه اسید و گشوده تن دارند . در حالتی که PH شکمبه با صرفه نباشد ، مصرف ماده کم آب کاهش می یابد و پیدایش اسیدوز می تواند سالمی را به خطر انداخته و منجر کاهش ایجاد پروتئین می گردد . بافرهای حقیقی متشکل از یک اسید ضعیف و نمک آن می باشند . این ترکیبات در پیش‌رو تغییرات PH مقاومت می کنند . ترکیبات دیگری نیز وجود دارا هستند که منجر ارتقا PH مایع شکمبه ای می شوند و تحت عنوان ترکیبات بازی کننده یا این که خنثی کننده شناخته می شوند . استعمال درست از بافرهای غذایی ممکن می‌باشد سازش به جیره را ارتقا دهد . تجمع مضاعف اسید لاکتیک در شکمبه منجر می شود که PH شکمبه از حدود 6/8 به 5/5 یا این که حتی ذیل خیس سقوط نماید که چه بسا ممکن می باشد باعث مرگ حیوان گردد . اندازه کاهش PH شکمبه تغییراتی می‌باشد که در اسیدهای چرب فرار و گریز تولیدی در شکمبه به میزان 40 ـ 30 درصد ارتقاء یافته و استات به اندازه 50 ـ 40 درصد کاهش می یابد . به علاوه افت PH شکمبه موجب تغییر‌و تحول در جمعیت می شکمبه شده و سرعت عبور مواد غذایی از شکمبه و هضم ترکیبات الیافی را کاهش می دهد . در نهایت اسید لاکتیک تولیدی در شکمبه تجمع پیدا کرده و با جذب به جریان خون باعث ارتقاء اسیدیته خون می شود . به طوری که همین مقدار باکتری های تجزیه کننده نشاسته که مقاوم به وضعیت اسیدی می‌باشند ، ارتقاء یافته و در همین حال باکتری های سلولیتیک کاهش می یابند . در چنین حالتی فعالیت نسبی آمیلاز به سلولاز در شکمبه افزایش می یابد . در مطالعات متعدد چنین استنباط شده است که بازدهی رویش میکروارگانیسم های اکثر شکمبه ای به طور قابل مراعات ای با تغییر تحول PH شکمبه متغیر هست . باکتریهای سلولتیک و ساخت کننده متان به سرعت به افت PH شکمبه به تحت 6 آلرژی نشان می دهند . پروتوزوآی شکمبه هم در PH تحت ناشی از تغذیه جیره های پر کنسانتره زیر تاثیر قرار می یگرند . با این اکنون تغذیه مقادیر اندک کنسانتره باعث تحریک تراکم عمده پروتوزوآ در شکمبه می شود . 

یکسری 

تغییر تغذیه ای می تواند نیاز به بافرها را افزایش دهد ، که این تغییرات به طور خلاصه مشتمل بر : 1 

ـ تغذیه سطح های بالای دانه ها جهت تامین نیاز انرژی 2 ـ تغییر‌و تحول به کارگیری از علوفه بلند به علوفه های سیلویی خرد گردیده به خصوص ذرت سیلو شده . 

3 

ـ ریز خرد کردن علوفه های سیلویی جهت یاری به مکانیزاسیون 4 

ـ تغذیه عمده خوراک های اسیدی نظیر ذرت ، سیلوهای علوفه و ذرت سیلویی لبریز رطوبت به هنگام اضافه کردن بافرها می بایست به موردها ذیل اعتنا شود : 1 

ـ ادغام شیمیایی بافر 2 

ـ نسبت علوفه به دانه ، محتوای فیبر کل جیره و طول ذرات علوفه 3 

ـ اسیدیته جیره 4 

ـ سیستم طعام دهی ( TMR ، دفعات خوراکی دهی ) ، بها و تراز کامل کننده مواد شیمیایی متعددی تا کنون به تیتر بافر در تغذیه نشخوارکنندگان مورد تست قرار گرفته اند . افزودن بعضی از این بافرها مثل بی کربنات سدیم ، کربنات منیزیم و بی کربنات پتاسیم فقط باعث خنثی کردن اسیدیته شکمبه می شوند . در حالی که بعضی بافرها علاوه بر این دستور سبب افزایش PH شکمبه نیز می شوند . بافرها نسبت به تغییر در اسیدیته مقاومت ساخت می کنند . بافرهای حقیقی از افزایش اسیدیته ( کاهش PH ) پرهیز می نمایند . البته PH را فراتر از حد معینی نمی برند . سدیم بی کربنات ( NaHCo3 ) ، سدیم بنتونیت بافرهای حقیقی وواقعی می‌باشند . ترکیبات بازی کننده اسیدیته را کاهش می دهند ، البته می توانند سبب افزایش زیاد PH شوند . منیزیم اکسید ( MgO ) یک ترکیب بازی کننده بوده و یک بافر حقیقی نمی باشد . ترکیبات مختلفی که به تیتر بافر شناخته شده اند ، در سیستم گوارشی به طور متفاوتی کار می نمایند . جدول 1 نحوه و جایگاه فعالیت ترکیبات بافری را نشان می دهد . به طور کلی دو مکانیسم برای عمل بافرها در شکمبه و دیگری ارتقا سرعت عبور مایعات از شکمبه می باشد . از جمله دلایل ارتقا سرعت عبور مایعات از شکمبه می باشد . از گزاره عوارض ارتقاء سرعت عبور مایعات از شکمبه ، بالا رفتن غلظت اسمزی مایعات و انتشار اب از دیواره ی شکمبه می باشد . اتحاد مثبتی فی مابین حجم کل مایعات شکمبه و اندازه مواد معدنی مو جود در طعام گزارش گردیده هست . هر چه اندازه عنصرها معدنی محلول در خوراک عمده باشد ، فشار اسمزی مایع شکمبه و زون اختصاصی ذرات خوراک ارتقاء یافته و در سود عبور آن ها از شکمبه افزایش خواهد یافت . افزودن مواد معدنی به طعام حاوی علوفه یا مخلوط علوفه و مواد متراکم سبب به ارتقاء سرعت عبور ذرات معلق در بخش غیر جامد محتویات شکمبه می شود . این ذرات عمدتاً دربرگیرنده اسیدهای آمینه ، قندهای محلول ، پروتئین ها و مواد معدنی هست . به هر حال غیر از اضافه کردن مواد معدنی و بافرها ، هر عملی که منجر ارتقاء اسمولاریته مایع شکمبه تا حد مشخص شود مانع از تاثیر سوء افزایش سطح غذا بر قابلیت و امکان هضم شده و نهایتاً بهبود بازده طعام را به دنبال خواهد داشت . مواد معدنی با افزایش اسمولاریته باعث تحریک گیرنده ها در شکمبه ، ارتقا آب مصرفی و ارتقاء سرعت عبور مواد از شکمبه می شوند . لازم به ذکر است تغییر تحول در اسمولاریته شکمبه در موقع مصرف اغلب مواد معدنی گزارش گردیده هست . علاوه بر افزودنی ها و مواد معدنی ، عواملی از قبیل رتبه حرارت ، عمل بدنی ، بالا بردن سرعت مرطوب شدن ذرات طعام به واسطه ی فرآوری ، از جمله عامل ها تاثیر گذار بر سرعت عبور می باشد . 

قابلیت 

بافرینگ مواد خوراکی مورد استفاده در تغذیه دام : جیره هایی که حالا موضوع به کار گیری قرار می گیرند ، دارای مقادیر بالای کربوهیدرات های محلول بوده و از لحاظ مقدار ذرات کوچک می باشند . به علاوه مقدار مصرف غذاهای تخمیر گردیده در جیره ها نسبت به سالهای قبلی افزایش یافته که به طور کلی دارای مقادیر PH زیر و مقادیر بالایی محتوای آب می باشند که نسبت به غذاهای سنتی مختلف می باشد . به علاوه به طور همزمان با این تغییرات به سبب ساز پیچیده خیس شدن فرآیندهای مدیریتی تعداد دفعات خوراک دهی به دام هم کاهش پیدا کرده میباشد که سبب ارتقا مشکلات سلامتی گله ها ، به باعث چالش های تولید گردیده در حالت تعادل اسید ـ بازی به سمت ایجاد محیط شکمبه اسیدی تر گردیده می باشد . پژوهش ها مختلفی در ارتباط با شناسایی بافرهای مواد معدنی یا ترکیبات قلیایی کننده و برای مشخص و معلوم کردن سعی این ترکیبات در کاهش استرس اسیدی ایجاد شده به وسیله ی تغذیه متراکم و برنامه های مدیریتی انجام گردیده میباشد . با این وجود هر کامل کننده مواد معدنی که به غذا ها طولانی تر شود ، سبب ساز زور هزینه هایی به دامداران می شود . لذا ضروری هست قابلیت بافرینگ خود غذاها هم در محتوای بافرینگ جیره ها محاسبه گردد و جیره ای فرموله شود که تا حد قابلیت و امکان از امکان بافرینگ خود غذاها نیز در آن به کار گیری شود . 

محققین قابلیت و امکان بافرینگ 35 ماده را در آزمایشگاه با استفاده از مایع شکمبه ای به دست آمده از گاوهایی که جیره های دربردارنده کنسانتره و علوفه و یا تنها جیره های دربردارنده کنسانتره دریافت کرده بودند ، انتخاب کردند . 

نتایج به دست آمده حاکی از آن می‌باشد که سدیم و بافرهای دربردارنده سدیم شایسته ترین نوع بافرها می باشند . پتاسیم نسبت به کلسیم و کلسیم نسبت به آلومینیوم ، منیزیم ، منگنز و آمونیم بهتر می باشد . نمکها روی امکان بافرینگ بسیار پاره ای از خویش نشان می دهند . بهترین آنیون های بافری دربرگیرنده استات ، بی کربنات ، کربنات و دی فسفات ها می باشند . بورات ، سیترات ، لاکتات و پروپیونات ، آنیون های ضعیف و میکرولیت بافرهای متوسطی هستند ، در حالی که بنتونیت ها هنگامی که اذن داده شود در مایع شکمبه حل شوند ، بافرهای خیر می‌باشند ، بافرها همچنین در سیستم های ساخت گوشت بر پایه جیره های پرکنسانتره به مراد ارتقا دادن یا محافظت یک PH شکمبه ای استوار مصرف می شوند . ایجاد اسید در شکمبه همواره با تورم و التهاب دیواره شکمبه ، لنگش و ورم های چرکی کبدی هم پا بوده و ممکن می باشد ناشی از عادت دهی پر سرعت به جیره های پرکنسانتره باشد . در پژوهش ها معلوم شده به کار گیری از بافرها درط ی برهه زمانی عادت دهی باعث ارتقاء کارائی گردیده می باشد . در حیواناتی که به جیره های پرواری سازگار گردیده اند ، فرم مزمن یا این که ذیل بالینی اسیدوز معمولاً همپا با کاهش PH شکمبه در محدوده ی 5/5 ـ 5 به علت ارتقاء غلظت اسیدهای چرب فرارو گریز تولیدی و نه ارتقاء تولید لاکتات مشاهده می شود ، که اکثر زمان ها مرسوم می باشد . به طور کلی باید گفته شود که مزایای مکمل سازی جیره ها در سراسر دوران تغذیه ای حیوان ها کم نیست لذا برای مراقبت ثبات محفظه شکمبه ، هضم بهتر ، تن درستی دام و ایجاد اکثر همواره در فرموله کردن جیره ها اعتنا کافی گردیده و با به کار گیری از مواد افزودنی مناسب و نیز در حیث گرفتن زمان عادت دهی کافی از وقوع ناهنجاری های متابولیکی دوری به کار آورید .